1. De N-VA heeft zich altijd verzet tegen samenvallende verkiezingen. Geen enkel ander federaal land doet het op deze manier. Vandaag blijkt hoezeer dit terecht was want de al zeer moeilijke optelsom die België is, wordt nu nog complexer. Dat komt omdat de regeringsvormingen nu de facto aan elkaar gekoppeld zijn. Elke Vlaamse partij vraagt duidelijkheid over wat er federaal staat te gebeuren. Dat bemoeilijkt de Vlaamse regeringsvorming.
  2. De PS weigert elke formele én informele uitnodiging om aan tafel te gaan met de grootste Vlaamse partij. Het lijkt alsof de PS, maar ook Ecolo, de grootste Vlaamse partij zelfs geen gesprek meer waardig acht. Dit zijn nochtans de partijen die beweren hoog op te lopen met het belang van België. De N-VA wil een dialoog over het confederalisme en over een beleid dat antwoord biedt op de verzuchtingen van de Vlaamse kiezer. Om problemen op te lossen moet je immers minstens eerst praten met elkaar.
  3. Ondertussen hebben verschillende Vlaamse partijen bij herhaling verklaard dat een federale regering zonder Vlaamse meerderheid voor hen denkbaar is. Vertrouwen stellen in een Vlaamse regeringsvorming met de dreiging van een anti-Vlaamse federale regering is voor de N-VA onbespreekbaar.

Daarbij komt nog dat geen enkele andere Vlaamse partij een inhoudelijk gesprek wil aangaan met de grote winnaar van de verkiezingen in Vlaanderen. Dit terwijl extreem-links eerder wél toetrad tot lokale coalities en door de PS gesmeekt wordt om de Waalse regering te vervoegen. De N-VA betreurt dat op deze manier weinig respect wordt getoond voor het oordeel van de Vlaamse kiezer.