© Anne Deknock
Het antwoord is pijnlijk eenvoudig: niets wat Brussel vooruithelpt. Een jaar meebuigen, meerekenen, mee schuiven om de PS ter wille te zijn heeft één ding bewezen: wie zich afhankelijk maakt van een partij die elke hervorming afremt, eindigt in stilstand. Brussel staat er vandaag slechter voor dan een jaar geleden. De cijfers zijn rood, de begroting ontspoort, het vertrouwen van de financiële instellingen brokkelt af. Het resultaat is niet een stabieler bestuur, maar een gewest dat aan de rand van een afgrond staat.
De treurigste primeur van dit land
Nog nooit eerder heeft een formateur ervoor gekozen om de eigen meerderheid aan de kant te schuiven om opnieuw te gaan onderhandelen en de PS te plezieren. Toch is dat precies wat Elke Van den Brandt (Groen) doet. Dat uitgerekend de Vlaamse meerderheid, de enige meerderheid die wél bestaat, zo vlot terzijde werd geschoven, is niet alleen institutioneel verontrustend, het is politiek roekeloos.
Wat krijgen Brusselaars in ruil voor die capitulatie?
Niet de hervormingen die al jaren nodig zijn. Niet de responsabilisering waarop iedereen wacht. Niet de culturele en bestuurlijke omslag die het gewest zou kunnen rechtzetten.
Nee: wat we krijgen is een rondje immobilisme, een heruitgave van dezelfde gesprekken die al twaalf maanden en eigenlijk ook de afgelopen 6 jaar niets opleverden. Geen nieuwe aanpak, geen nieuwe inzichten enkel dezelfde recepten van dezelfde partijen die Brussel al jaren vasthouden: uitstellen, doorschuiven, blokkeren en weigeren om met de N-VA te spreken, omdat de PS dat beslist.
Intussen tikt de klok verder. De financiële alarmsignalen stapelen zich op. De kredietlijnen van banken worden ingetrokken. De budgettaire bodem komt in zicht en de gevolgen worden angstaanjagend tastbaar. In oktober raakte al bekend dat het Brusselse Gewest voor bijna 1.800 gezinnen de Renolution-premies voor 2024 niet kan uitbetalen. Dit is nog maar het begin, als de politiek zo met de voeten blijft slepen dan is het een kwestie van tijd voor het kindergeld onder druk komt te staan, en het gewest vanaf april zelfs de lonen van zijn eigen ambtenaren niet meer kan betalen. Dat is geen politieke voorspelling, dat is een rekenkundige zekerheid.
De cruciale vraag
Daarom blijft één vraag overeind, en ze is oncomfortabel in haar eenvoud: Is een shutdown voor de Brusselaars dan echt minder erg dan eindelijk de Vlaamse meerderheid mét de N-VA te respecteren en de broodnodige hervormingen door te voeren?
